Rozdział VII Zakupy

    - Żartujesz sobie? Przecież w podstawówce wyglądałam jak pulpet. A on? Najładniejszy w szkole. - oznajmiłam.
    - No wiesz, ja też nie wiem co on wtedy w tobie widział, bez obrazy, ale przyznał mi się - zakomunikowała.
    - Kiedy? - zapytałam.
    - Zaraz po twoim wyjeździe. Gdybyś go wtedy widziała. Myślałam, że jeszcze rozpłacze się na moich oczach.
    - Ale ty mówisz serio?
    - Jasne. Oczywiście nie wiem jak jest teraz, ale wiem jak było kiedyś. Chodź teraz to on chyba uważa Cię tylko za najlepszą kumpele.
    - Skąd to wiesz?
    - Bo cały czas ugania się na laskami. Przecież gdyby Cię kochał, to chyba zerwałby ze swoją dziewczyną i poleciał za tobą co nie?
    - Właściwie...
    - A teraz ja mam do ciebie pytanie. Czy Bartek podoba się tobie.
    - Co? Nie! To tylko przyjaciel.
    - To w takim razie dlaczego się tak oburzyłaś moim pytaniem?
    - Zgadnij! - krzyknęłam oburzona.
    - Armin? - zapytała. Ja tylko popatrzyłam na nią. Ona od razu wiedziała, że to o niego chodzi. - P-przepraszam, nie chciałam. - powiedziała i przytuliła mnie.
    - Ale obiecaj, że nikomu o nim nie powiesz.
    - Obiecuję. - powiedziała dziewczyna. Uwierzyłam jej, bo ona zawsze dotrzymywała obietnicy. Nie była paplą. Jej cała klasa powierzała swoje obietnice, w tym ja.
     Nagle skończył się film. Wyłączyłyśmy telewizor i poszłyśmy do pokoju. Zegar wskazywał godzinę 22.33. Próbowałam zasnąć, ale nie mogłam. Całą noc śmiałyśmy się wniebogłosy z byle gówna. W końcu do mojego pokoju wszedł zaspany Ethan.
    - Czy mogłybyście się łaskawie uciszyć? Ja tu próbuje spać. - oznajmił spokojnie.
    - No dobra, dobra - burknęłam. Kiedy Ethan wyszedł zrobiłyśmy sobie walkę na poduszki. Próbowałyśmy być jak najciszej. Nagle spytałam.
    - Maja, a tobie kto się podoba?
    - Obiecasz, że nikomu nie powiesz? - zapytała.
    - Tak, obiecuję.
    - No to...podoba mi się Alan.
    - Serio?
    - Nooo tak...mam nadzieję, że zaprosi mnie na ten bal.
    - Jaki bal? - zapytałam nie wiedząc o co chodzi.
    - To ty nie wiesz? W ten piątek jest bal.
    - Co? Ja nawet nie mam sukienki - powiedziałam zawiedziona.
    - Ja też nie mam. To co? Jutro razem z Andreą mały shopping?
    - Jasne.
     I gadając o balu zasnęłyśmy.

                                                                         ***

    - Dzień dobry słoneczko - usłyszałam nad sobą. Powoli otworzyłam oczy i kogo zobaczyłam? Nade mną pochylał się Bartek.
    - Co ty tu robisz? - wrzasnęłam.
    - Cicho, bo mi bębenki pękną. Wczoraj zostawiłaś u mnie portfel. Chciałem Ci go oddać, a przy okazji zobaczyć jak słodko śpisz i mówisz jakieś pierdoły.
    - Znowu mówiłam przez sen? - zapytałam, a chłopak usiadł na łóżku.
    - Tak
    - I co mówiłam?
    - Mówiłaś, że "kochasz Armina". Kto to w ogóle jest?
    - Chyba kto to był - wymruczałam. Miałam nadzieję, że się przy nim nie rozpłaczę.
    - O czym ty mówisz? - zapytał i zmarszczył brwi.
    - Nic,nic. Mógłbyś już iść? Muszę się ubrać. Kiedy indziej Ci to wytłumaczę.
    - Dobra. Niech Ci będzie. - powiedział i ucałował mnie w czoło. Wziął jeszcze telefon, który położył na moim biurku i wyszedł. Nie chciałam, żeby widział mnie we łzach. Nagle do pokoju weszła Maja.
    - Co tu robił Bartek?
    - Chciał mi oddać portfel który wczoraj u niego zostawiłam.
    - No wspominał coś, że u niego nocowałaś.
      Spojrzałam na zegar. Wskazywał godzinę 8.34. Mam jeszcze trochę czasu. Do szkoły mam dopiero na 9.45. Postanowiłam, że już wstanę. Wzięłam szybki prysznic i ubrałam się w białe rurki, czarną bokserkę i biały bezrękawnik. Do tego szare conversy. Włosy postanowiłam zostawić rozpuszczone. Gdy wyszłam z łazienki, zegar wskazywał godzinę 8.52.
    - Chodź na dół - powiedziałam do Mai. Zeszłyśmy do kuchni. Na lodówce wisiała karteczka

Musiałem wcześniej wyjść

do pracy. Zróbcie sobie

śniadanie :)

Lucas.

    - Będziemy musiały same zrobić sobie śniadanie.
    - To co robimy?
    - Tosty - oznajmiłam.
      Robiłyśmy je około 10 minut. Ja zjadłam je z dżemem, a Maja z serem. Poszłyśmy jeszcze wziąść torby i wyszłyśmy z domu. Do szkoły szłyśmy około 30 minut. Gdy doszłyśmy pod nią, przed bramą przywitała nas Andrea.
    - Hej, masz jakieś plany dzisiaj? - zapytała Maja Andree
    - Nie, a co?
    - Chciałyśmy iść dzisiaj z Renesmee i tobą do Galerii kupić jakąś sukienkę na ten bal.
    - Jeśli wyrobimy się do 19.00 to ok.
    - Tylko cztery godzinki na zakupy? No niech Ci będzie... - oznajmiła zawiedziona Maja.
      Dzisiaj lekcje minęły normalnie bez rzucania ekierkami w nauczycielkę. No może była wojna na gąbki i rzucaliśmy w nauczyciela, ale to nic wielkiego. Ja i Taylor dostaliśmy uwagi. Boże, kim ja się przez niego staję?
      Po lekcjach stanęłam przed szkołą i czekałam na dziewczyny. Po kilku minutach wyszły ze szkoły. Majka była cała we łzach, a Andrea ją pocieszała. Przestraszyłam się i pobiegłam do nich.
    - Maja? Co ci jest? - zapytałam. Ta tylko jeszcze bardziej wybuchła płaczem.
    - Andrea, czy mogłabyś mi to wytłumaczyć? - poprosiłam.
    - Widziałyśmy, jak Alan przytula jakaś dziewczynę. Mówiłam Majce, że to może jacyś znajomi, czy coś, ale ona zaraz wzięła wszystko do siebie.
    - Czy ta dziewczyna była ruda i miała loki? - zapytałam.
    - Tak, skąd wiesz? - zapytała zaskoczona Andrea.
    - Bo to jego siostra. Majka, kochasz się w chłopaku, a nawet nie wiesz, że ma siostrę?
    - Sio-siostra? Naprawdę?
    - Tak.
    - Dobra. Sprawa się wyjaśniła. A teraz chodźmy już.
      Szłyśmy około 20 minut. Przeszłyśmy wszystkie sklepy. Dziewczyny kupiły już sobie sukienki, ale ja nie miałam nawet żadnej na oku. W pewnej chwili na jednej z wystaw zauważyłam prześliczną sukienkę.

Bardzo mi się spodobała. Wciągnęłam dziewczyny do sklepu i poszłam przymierzyć tą sukienkę. Leżała na mnie idealnie. Poszłam do kasy. Zapłaciłam za nią 400$ i wyszłyśmy z sklepu.
      Przed Galerią wszystkie pożegnałyśmy się i rozdzieliłyśmy.
      Gdy szłam do domu postanowiłam, że usiądę chwilkę na ławce w parku. Było już ciemno. Nagle obok mnie usiadł Bartek.
    - Miałaś mi wyjaśnić to, co powiedziałaś rano - oznajmił. Zastanowiłam się chwilkę i zrozumiałam. Chodziło mu o Armina. Wzięłam głęboki wdech i wszystko mu wytłumaczyłam. Na samym końcu zaczęłam ryczeć na całego. Widać było, że Bartek nie wiedział co ma robić. W końcu mnie przytulił. Płakałam mu w ramię z 10 minut. W końcu się ogarnęłam i postanowiłam wrócić do domu. Bartek zaproponował, że mnie odprowadzi.
      Staliśmy przed drzwiami mojego domu. Chłopak ucałował mnie w czubek głowy i odszedł. Niepewnie weszłam do domu.
    - Masz chłopaka i nawet mnie nie powiadomiłaś? - zapytał oburzony Ethan.
    - Bo to nie mój chłopak - odrzekłam i powędrowałam do pokoju. Wzięłam szybki prysznic i około 22.00 zasnęłam.