Rozdział X Szczerze? Tak.

         Więc piszę rozdział, bo mam dobry humor z powodu piątki z sprawdzianu z przyrody. Jakimś cudem ją dostałam. Do tego jeszcze +4 z dyktanda, to już całkowite szczęście. Zapraszam więc na rozdziałek :) PS. To co będzie pochyłym drukiem, to wspomnienie xD

-----------------------------------------------------------------------------------

          Boże! Ja naprawdę zmieniam się w Laeti. Przecież dopiero co umarł Armin, a ja już się ponownie zakochuje. I to jeszcze w najlepszym przyjacielu. Masakra. I jak ja mu to teraz powiem? A może powinnam nic nie mówić? Albo powinnam o nim zapomnieć? Nie, to nie wchodzi w grę. Lepiej będzie, jak będę udawała, że nic się nie stało. Tak, to najlepsze wyjście, Chyba...

                                                                 ***

    - Heloooł! Wstajemy! - usłyszałam.
    - Zamknij się Bartek. Chce spać. - wymruczałam i schowałam głowę pod poduszkę.
    - To nie było pytanie... - oznajmił. I wtedy zaczął mnie łaskotać. Zwijałam się ze śmiechu. W końcu nie wytrzymałam.
    - Dobra! Poddaje się! - krzyknęłam. Powoli wstałam z łóżka i poszłam do pokoju Mai po moją torbę. Weszłam do jej pokoju i gdy zobaczyłam, że nikogo nie ma weszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i zaczęłam się ubierać. Postanowiłam założyć neonowo-żółtą bokserkę, bawełniany sweterek z różnych odcieniach, jasne dżinsowe rurki i fioletowe trampki. Włosy związałam w kucyk na boku, zrobiłam lekki makijaż i zeszłam na dół. Bartek siedział przy stole i jadł kanapki przy laptopie.
    - Ślicznie wyglądasz - powiedział i uśmiechnął się do mnie szeroko. Poczułam, że się rumienie.
    - Dzięki. - odpowiedziałam i usiadłam obok niego. Ten podsunął mi talerz z tostami. Zjadłam jednego.
    - Słyszałem, że Taylor zaprosił Cię na bal - powiedział.
    - Skąd wiesz?
    - Mam swoje źródła - odrzekł i poczochrał mi włosy.
    - A co? Zazdrosny? - zapytałam.
    - Może...- odrzekł i przybliżył się do mnie. I już myślałam, że mnie pocałuje, kiedy się do mnie szeroko uśmiechnął i odsunął. Czyli, że żartował. Ty weź mi człowieku takich akcji nie wywijaj, bo ja tu na zawał padnę. Masakra.
    - To ja wychodzę. Pa!- pożegnałam się szybko i już miałam wychodzić, kiedy Bartek mnie zatrzymał.
    - Czekaj, podwiozę Cię.
    - Przecież Majka zabrała Ci samochód - odrzekłam.
    - A kto mówi, że podwiozę Cię samochodem? - zapytał i posłał mi szarmancki uśmiech. O co Ci chodzi człowieku?
          Bartek zaprowadził mnie do drzwi garażowych i je otworzył. W środku stał czarny motor. No nie człowieku. Obiecałam, że już nigdy nie wejdę na motor.

    - Tato, podwieziesz mnie do szkoły? - zapytała dziewczyna. Ciemnowłosy mężczyzna uśmiechnął się do dziewczyny i kiwnął głową. Ona pobiegła przed dom i podeszła do motoru. Miała 14 lat. Czekała około 2 minut, kiedy przed nią usiadł ten sam mężczyzna z którym wcześniej rozmawiała.
          Ruszyli. Jechali przez ulice Memphis. Nagle motor zderzył się z srebrnym autem. Dziewczyna leżała z rozciętą głową, a mężczyzna ze złamaną ręką. Ojciec dziewczynki sprawdził czy dziewczyna oddycha i zadzwonił po pogotowie. Przyjechało bardzo szybko i zabrało ich do szpitala. Na szczęście  nie stało im się nic poważnego...

    - Dlaczego?
    - Bo kiedyś miałam wypadek z ojcem, na motorze - odrzekłam.
    - Serio? Ale nie stało się wam nic poważnego? - zapytał z troską.
    - Nie, ale...do tej pory się boje.
    - No weź. Nic Ci się nie stanie. Przysięgam...
    - No...doooobraaa... - powiedziałam niepewnie. Robię to tylko dla niego...
          Chłopak wsiadł pierwszy, a ja za nim. Podał mi jeszcze kask i sam też założył.
    - Lepiej trzymaj się mocno - oznajmił i uśmiechnął się. No normalnie drugi Alexy. On chyba też ma ten uśmiech przyklejony. Ja nie wiem jak można się cały czas uśmiechać. Optymista.
          Bartek odpalił motor i odjechaliśmy. Myślałam, że zemdleję ze strachu. Jechaliśmy zaledwie 5 minut, a myślałam że jedziemy wieczność. Gdy dojechaliśmy jak najszybciej zsiadłam z motoru i zdjęłam kask.
    - Nigdy więcej! - krzyknęłam, aż większość uczniów na dziedzińcu się na mnie popatrzyła.
    - Aż tak się bałaś? - zapytał.
    - Tak. To ja już pójdę. Pa - powiedziałam i przytuliłam Bartka. Oddałam mu jeszcze kask i weszłam do szkoły. Na korytarzu zauważyłam Maje. Gdy mnie zobaczyła, podbiegła do mnie i się szeroko uśmiechnęła.
    - I co tam robiliście? Zaszło coś poważnego? - zapytała.
    - Nie! Ogarnij się!
    - Dobra, dobra. Ale nie poradzę nic na to, że chce was zeswatać - powiedziała wesoło. A weź ogarnij dupę Majka. Przecież Bartek mnie nie kocha. I na pewno nie pokocha. - Wiesz, że Bartek chce się przenieść do tej szkoły? - zapytała.
    - Co? Serio? Kiedy? Gdzie? O której godzinie? Dlaczego? - zaczęłam pytać.
    - Dobra, dobra uspokój się. Po prostu ma dość tych wszystkich dziewczyn które za nim biegają - oznajmiłam. Podaj ich imiona, to je zabije mvahahahaha! O boże! Oszalałam do reszty!
    - Aha...
    - A ty co się tak podnieciłaś trą wiadomością? - zapytała ze śmiechem.
    - Nie podnieciłam.
    - Dobra, dobra. A teraz mam poważne pytanie. Czy podoba Ci się Bartek? - zapytała. Powiedzieć jej prawdę? Może lepiej skłamać? No nie wiem...Ona jest moją przyjaciółką, powaloną, ale przyjaciółką. Chyba dotrzyma tajemnicy.
    - Szczerze?...Tak... - odrzekłam niepewnie. Majka aż otworzyła buzię.
    - Serio? Ja myślałam, że wy to tylko przyjaciele i w ogóle.
    - Przecież sama zostawiłaś nas wczoraj samych, chciałaś nas zeswatać, a teraz takie ździwienie?
    - Noo....tak. Ja tylko sobie tak żartowałam. Ale w końcu zaszło coś wczoraj?
    - Nie! No co ty. Dopiero wczoraj zrozumiałam, że mi się podoba.